Eindelijk is het zover: De verhuizing naar ons nieuwe prachtige huis in Guriri!

Om 6 uur reveille voor iedereen. En om 8 uur stonden alle bedden in de tuin, klaar om ingeladen te worden in de vrachtwagen, die ons door de gemeente was toegezegd.... Alles was goed geregeld, maar al wat er kwam: geen vrachtwagen, wél regen, en dat maakte het er niet makkelijker op! Na een aantal telefoontjes richting de verantwoordelijke persoon, die steeds maar bleef volhouden, dat 't allemaal wel goed zou komen, hebben we om 11 uur ten einde raad met twee kleine auto's onze zestien 'kleintjes', 4 grote kinderen en de nanny alvast naar 't grote huis gebracht. Daar hadden ze in ieder geval de ruimte om te spelen! Stelt u zich die rit eens voor: de kinderen werden '3-hoog opgestapeld': 1 grote, 1 kleinere en de allerkleinste daar bovenop! Heel voorzichtig rijdend door de kuilen en plassen.... Onderweg naar 't huis gingen we langs bij een winkelier, die ons veel bouwmateriaal heeft geleverd.

Zijn vrachtwagen is weliswaar oud en krakkemikkig, maar hij reed! Zou hij ons willen helpen?? In ieder geval moesten zij hartelijk lachen, toen ze onze auto's bekeken. Op zulke momenten zijn de kinderen echt geweldig! Geen gemopper en ze beschouwen alles als een groot avontuur! En de winkelier? We mochten op zijn vrachtwagen rekenen! Maar het beloofde tijdstip van 12 uur werd toch nog 14 uur. En toen de wagen barstensvol beladen was, kwam om 15 uur de auto van de gemeente.

Inmiddels was ook een man met een bus zijn hulp komen aanbieden. Daarin werden de zakken met de kinderkleren, speelgoed, linnengoed etc. vervoerd. Al met al een heleboel spullen, die over moesten! De vrachtwagen van de gemeente werd beladen met huisraad. Bij aankomst van de beide vrachtwagens en de bus werd met man en macht alles uitgeladen en geprobeerd een beetje orde in de chaos te krijgen.

De grotere kinderen gingen onmiddellijk hun kamers op orde brengen. Ik heb ze nog nooit zo ijverig gezien. Ze waren ongelooflijk blij en uitgelaten. De wiegjes werden in elkaar gezet, zodat de allerkleinsten veilig konden slapen. De kinderen tussen 3 en 7 jaar zouden voor een keertje een nacht op hun matrasjes op de grond doorbrengen, want de keukeninrichting had op dat moment de prioriteit. Inmiddels was het bijna 19 uur (Braziliaanse tijd) en hebben we naar het bestuur in Holland gebeld, dat we eindelijk verhuisd waren! Eindelijk was een eind gekomen aan het 'over een paar weken verhuizen we'. Er was in het huis, waarin we een paar jaar gewoond hebben, echt geen ruimte meer over. Zeker niet nu er weer vijf kinderen (uit één gezin) bij gekomen waren. En ook al moest er nog wel het een en ander gebeuren in het grote huis, de meest belangrijke ruimtes hadden tegels op de vloer en licht. En er waren zes douches klaar. En dat er verder nog veel moest gebeuren, was niet zo belangrijk: we hadden ruimte!! En een beetje kamperen waren we tenslotte al zo lang gewend!

We kunnen er wonen en tegelijk de rest van het huis afmaken. De kinderen genieten volop en zijn heel trots op hun nieuwe onderkomen. Gedurende het grootste deel van de dag merken wij niet eens, dat er al zoveel kinderen zijn. Alleen op de piekuren, zoals etenstijd en badtijd beseffen wij, dat zeventien kleintjes onze hulp nodig hebben. De rest van de dag spelen zij in kleine groepjes....

De speelruimte is groot en komt uit op de binnentuin. Een persoon, zittend aan de deur van de speelkamer kan met gemak 't hele stel in de gaten houden en dat is maar goed ook, want alle anderen zijn momenteel bezig met opruimen en indelen. Het zal wel even duren voor alles een definitief plekje heeft. Wij volwassenen zijn heel erg moe, maar ongelooflijk blij, gelukkig en trots onder 't Pinokio-dak te kunnen slapen. Het heeft lang geduurd, veel langer dan ik gedacht en gehoopt had, maar 't wachten is de moeite waard geweest. Jammer dat u 't niet met eigen ogen kunt aanschouwen!

Ik ben ervan overtuigd, dat de kinderen, die aan onze zorgen zijn toevertrouwd, hier een heel gelukkige jeugd zullen hebben. En wat er verder met hen in dit leven mocht gebeuren: deze fijne jeugd kan niemand ben meer afpakken.

Uit de grond van mijn hart en ook namens alle kinderen wil ik u, donateurs, medewerkers, bestuursleden, bedrijven en instellingen, die ons hebben geholpen heel hartelijk bedanken, dat u dit mogelijk heeft gemaakt. Zonder uw inspanning en medewerking was dit nooit gelukt. Een speciale dank aan 't PWN, Engel, Jan en Henk, die ongelooflijk veel voor ons hebben betekend, zowel in woorden als in daden. Zonder hen was Pinokio nooit werkelijkheid geworden!

Ik heb er altijd een beetje moeite mee om mijn echtgenoot Rob publiekelijk in 't zonnetje te zetten, maar aan hem ben ik ook veel dank verschuldigd. Niet alleen voor zijn enorme aandeel in 't bouwen zelf, maar ook voor zijn dagelijkse inzet in van alles en nog wat. Dagelijks moeten hindernissen overwonnen worden. Pinokio was mijn (Lucia's) droom, maar zonder zijn hulp, inzet, doorzettingsvermogen en de wil om mij bij te staan, was 't waarschijnlijk een droom gebleven. Ik denk nu te kunnen zeggen: "We had a dream" en hierin heeft u een heel intensieve rol gespeeld. Onze gezamenlijke inzet zal zeker voor een groot aantal kinderen van levensbelang zijn! Nogmaals lieve mensen, heel hartelijk dank! Ik hoop, dat een aantal van u ooit in de gelegenheid komt dit prachtige werk met eigen ogen te komen bekijken.

In mei 1999 zal onze dochter Patricia gaan trouwen. Rob en ik zullen overkomen en hopen dan velen van u alsnog persoonlijk te kunnen bedanken.

Lucia.